Młodość Chopina to film z roku 1952 w reżyserii Aleksandra Forda, jednego z głównych reżyserów
w okresie Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Film wpisał się w bardzo popularne po wojnie cykle biograficzne o wielkich artystach. Było to jedne z największych przedsięwzięć kinematograficznych owych czasów. Jej produkcją zajęła się Wytwórnia Filmów Fabularnych w Łodzi.
Prace nad filmem trwały blisko 3 lata. Na scenariusz został ogłoszony konkurs, których wpłynęło ponad 100, jednak reżyser nie wybrał żadnego z nich. Koniec końców sam Ford napisał scenariusz na podstawie nowel o Chopinie, które były autorstwa Jerzego Broszkiewicza, Stanisława Hadyny, Jana Korngolda oraz Gustawa Bachnera. Rok w którym zaczęto praca nad filmem był również bardzo ważnym momentem dla polskiego kina powojennego. Właśnie wtedy w Wiśle został ogłoszona strategia polskiej kinematografii, a więc realizm socjalistyczny. 
Zgodnie z tymi założeniami został ukazany młody Chopin – jako wzorzec postępowego, rewolucyjnego artysty, ukształtowany przez środowisko społeczne.
Reżyser skupił się na pięciu latach z życia kompozytora – objęły one okres między rokiem 1825
a 1830. Fryderyka poznajemy jako piętnastoletniego młodzieńca (w jego rolę wcielił się Czesław Wołłejko), który jest studentem w Konserwatorium Warszawskim, gdzie uczęszcza na zajęcia z profesorem Józefem Elsnerem (rola Jana Kurnakowicza). To jest również okres pierwszych sukcesów młodego kompozytora oraz pierwszej miłości do Konstancji Gładkowskiej (rola Aleksandry Śląskiej). Rola grana przez Wołłejko obecnie jest uważana jako błyskotliwa kreacja, która mimo socjalistycznej propagandy ukazała młodego kompozytora w pozytywnym świetle. Ford w swojej ekranizacji kładł duży nacisk na ukazanie również rewolucyjnych nastrojów XIX wiecznej Europy. Chopin jest zafascynowany ideami dekabrystów, jego uwagę przykuwają również spory romantyków z klasykami, jest świadkiem nędzy polskiej wsi – wzrusza go niedola chłopów, oczarowuje prosta muzyka. Reżyser stara się ukazać skomplikowane wnętrze młodego artysty oraz złożoność jego psychiki. 
Dzięki tym zabiegom Chopin wydaje się bardzo wrażliwym człowiekiem, jest ludzki, natchniony, wielki. Aleksander Ford w swoim filmie ukazuje wiele bardzo ważnych momentów z życia muzyka. Ukazuje Chopina podczas manifestacji studenckiej, czy jego improwizacji w grze na organach by zaimponować dopiero co poznanej Konstancji. Na emigracji komponuje Etiudę c-moll, zwaną później „Rewolucyjną” na wieść o powstaniu listopadowym.
Film oczywiście zebrał bardzo dobre recenzje, a reżyser otrzymał w roku 1952 Państwową Nagrodę I stopnia. Tę samą nagrodę otrzymał również Jaroslav Tuzar za zdjęcia. Wspomniany już Czesław Wołłejko otrzymał Państwową Nagrodę II stopnia. W filmie zostały wykorzystane utwory samego mistrza – ich pełen spis można znaleźć w książce Jerzego Giżyckiego: „Film o młodym Chopinie” z roku 1953.
Dodaj komentarz