Fryderyk Chopin często porównywany jest do skarbu narodowego Polski. Nic dziwnego. Jego nieoceniona spuścizna muzyczna jest dla Polski i Polaków niezwykle cennym spadkiem, spuścizną, której należy pilnować, którą należy pielęgnować. To muzyka, która jest znana na całym świecie, a nazwisko wielkiego kompozytora niesie w świecie przesłanie o wspaniałej kulturze Polski. Powodów, dla których muzyka Chopina jest niezwykłym doznaniem jest wiele, a jednym z nich jest jej innowacyjność. I nie chodzi tu wyłącznie o czerpanie inspiracji z ludowej muzyki, ale o zasady, które rządzą instrukcjami technicznymi Chopina.
Tajemnica wielkiego sukcesu muzyki Chopina i jego samego jako nauczyciela nigdy pewnie nie zostanie jednoznacznie wyjaśniona. Ważne jest jednak to, co dzisiaj udaje się ustalić ekspertom, wybitnym znawcom muzyki. 
Fenomen Chopina polega między innymi na tym, że muzyka i jego sposób nauczania idą w parze z jego poglądami na styl i wkładem w rozwój techniki grania na fortepianie. Jak wiadomo, Chopin był wirtuozem gry na tym instrumencie, więc doścignięcie go w tej dziedzinie było nie lada wyzwaniem. Do tego jako kompozytor epoki romantyzmu muzykę traktował jak język, mowę, która wyraża to, co niewypowiedzialne słowem. Muzyka ma być medium między duszą artysty a odbiorcami. Chopin śmiało porównywał muzykę do języka. Twierdził, że podobnie jak język, muzyka poddawana jest pewnym prawom języka słownego. Sztuka oratorska a interpretacja muzyki mają podobny cel – poruszenie słuchacza, przekonanie go do prezentowanych treści, zawładnięcie jego emocjami, umysłem. Właściwa intonacja i odpowiednie akcentowanie tekstu, odpowiednie do jego znaczenia, to klucze, które pozwalają osiągnąć wybrany cel. Muzyka z kolei skonstruowana jest z fraz, szyku, ustępów i odcinków. Zatem i ją należy odpowiednio akcentować, coś zagrać ciszej, głośniej, szybciej, wolniej. W odpowiednim miejscu należy robić pauzę lub nie akcentować.
Ważnym elementem w zrozumieniu fenomenu i innowacyjności twórczości oraz techniki gry Chopina jest śpiew. Szkoła wokalna lat trzydziestych XIX wieku łączyła w śpiewie sztukę deklamacji i dramatycznej ekspresji. 
To był klucz dla Chopina do idealnego i ostatecznego modelu interpretacji. Śpiew Rubiniego czy Pasty był dla Chopina odniesieniem do nauki gry oraz komponowania. Właśnie dlatego od swoich uczniów wymagał nauki śpiewu, by mogli zrozumieć istotę interpretacji utworów granych na fortepianie. Śpiew był początkiem i końcem nauki, podstawą kształcenia instrumentalnego. Tym bardziej muzyka fortepianowa była przekonująca, im większa inspiracją okazywały się być modele wokalne.
To właśnie zdaje się być tajemnica innowacyjnego kompozytorstwa Chopina. Muzyka niczym ludzki głos potrzebuje oddechu, skąd bierze się niepowtarzalne poczucie linii i frazy. To pełnia dźwięku, wiolonczelowa jakość, której nagle fortepian jest autorem.
Dodaj komentarz