Biografia – część 3

Chopin, dowiedziawszy się o powstaniu, długo nie mógł skoncentrować się na rozwoju zawodowym, dlatego też swój pierwszy koncert w Wiedniu dał dopiero kilka miesięcy po swoim przyjeździe. Badacze twórczości Chopina zgodnie twierdzą, że właśnie w tym okresie zaczął klarować się nowy, unikatowy styl kompozytora. Kolejnym etapem międzynarodowej kariery Chopina był Paryż.

Klęska powstania listopadowego spowodowała liczne emigracje z Warszawy, dlatego też w stolicy Francji Chopin regularnie przebywał w gronie najwybitniejszych polskich artystów, m.in. Juliusza Słowackiego, Adama Mickiewicza, czy Juliana Ursyna Niemcewicza, przez co obecnie zalicza się go do przedstawicieli tzw. Wielkiej Emigracji – zgromadzenia wybitnych polskich artystów, którzy uciekli z kraju w obawie przed represjami ze strony rosyjskiego zaborcy.Chopin bardzo szybko stał się również istotną postacią paryskiej sceny muzycznej. Przyjaźnił się m. in. z Schumannem, Lisztem, czy Berliozem.

Już pierwsze koncerty przysporzyły kompozytorowi wprost niebywałej popularności, co zaowocowało podpisaniem intratnego kontraktu i niemal natychmiastowym wydaniem dzieł kompozytora w Lipsku i Londynie. W roku 1837 Chopin wraz z Camille Pleyelem udał się do Londynu gdzie niedługo potem związał się z George Sand – pisarką, autorką wielu powieści obyczajowych. Kochankowie postanowili spędzić wakacje na Majorce, gdzie z powodu złej pogody, u Chopina wystąpiły pierwsze objawy gruźlicy. Kiedy Fryderyk odzyskał siły, postanowili przenieść się do Nohant, gdzie powstało stosunkowo najwięcej arcydzieł kompozytora (m.in. Preludia, Polonez c-moll). Rozstanie z George Sand w 1847 roku spowodowało kryzys twórczy i powrót Chopina do Paryża. Postępująca choroba kompozytora uniemożliwiła mu występy sceniczne. Wycieńczony chorobą Chopin zmarł na gruźlicę w swoim paryskim mieszkaniu 17 października 1849 roku, mając zaledwie 39 lat.