Błękitna nuta to film fabularny powstały przy współpracy niemiecko-fancuskiej w reżyserii Andrzeja Żuławskiego, który przedstawia 36 godzin z życia wielkiego kompozytora, jakim był Fryderyk Chopin. Film powstał w roku 1991 i jest indywidualnym spojrzeniem reżysera na życie Chopina, a także jego najbliższych.
Film był kręcony zarówno we Francji jak i w Polsce przez jednego z najbardziej kontrowersyjnych reżyserów. Żuławski tworzył kino emocjonalne i gwałtowne, a zarazem obsesyjne i ciekawe. Napisał, iż tworząc ten film interesowało go kim tak naprawdę była George Sand – wulgarna, zdradziecka kobieta, socjalistka, tak bardzo nie pasująca do Chopina. Reżyser w tamtym czasie chciał również stworzyć film w pełni lata, 
pośród drzew i łąk. Jak to określił chciał zrobić film „ o ostatnim dniu błogostanu”.
W rolę głównego bohatera wcielił się Janusz Olejniczak – polski pianista i aktor, który jest laureatem VI nagrody na VIII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina. Rolę George Sand zagrała nieżyjąca już Marie-France Pisier, a w rolę Solange Sand wcieliła się sama Sophie Marceau. Alberta Grzymałę – przyjaciela Chopina – zagrał Roman Wilhelmi, również nie żyjący już polski aktor teatralny i filmowy.
Akcja filmu rozgrywa się w roku 1864. Był to roku gdy George Sand – kochanka Chopina – przebywała we francuskim Nohant. W swojej wiejskiej posiadłości wyprawia przyjęcie, na które zaprasza śmietankę ówczesnego życia salonowego, między innymi śpiewaczkę operową Pauline Viardot czy rosyjskiego pisarza Iwana Turgieniwa. Miłosna przygoda Sand z Chopinem chyli się ku końcowi. Tę sytuację próbuje wykorzystać córka George – młoda Solange. 36 godzina jest ostatnim dniem miłości Chopina i George, a wraz z nią kończy się twórczość kompozytora.
Po latach Janusz Olejniczak określił film jako dobry. W trakcie jego ekranizacji uznano ten film za szaleństwo, sam pianista uznał, iż film miał 
bardzo duży wpływ na jego pracę zawodową. Gdy Żuławski zadzwonił do niego proponując współpracę przy tworzeniu filmu o Chopinie, ten myślał, iż chodzi o muzykę, a nie główną rolę. Długo zastanawiał się czy jako amator podoła zadaniu, jednak gdy takie autorytety jak Zanusii, Olbrychski czy Bardini powiedziały, iż nadaje się on do tej roli idealnie, nie mógł odmówić. Przed rozpoczęciem zdjęć pianista spędził w Paryżu trzy miesiące trenując gimnastykę, oddech oraz przechodzenie ze stanu radości do smutki i na odwrót. Po nakręceniu filmu Olejniczak uznał, iż a przygoda była bardzo pozytywna, a on sam stał się innym człowiekiem.
Dodaj komentarz