Przed czterdziestym rokiem życia w nowym miejscu – Lipsku miał się zacząć kolejny rozdział w życiu kompozytora. Początki nie były łatwe ponieważ posada, którą piastował Bach była gorsza niż poprzednia. Wcześniej był kapelmistrzem na dworze księcia, teraz ponownie kantorem miejskim. Dodatkowo niełatwy charakter nie przysparzał mu sukcesów i w pierwszych latach pobytu w Lipsku przytrafiło się mu kilka znacznych niepowodzeń.
Jednym z powodów takiego stanu rzeczy był bark wykształcenia uniwersyteckiego Johanna, co nie przysparzało mu wielu przyjaciół w środowisku muzycznym, ale również i w radzie miejskiej oraz wśród władz kościelnych. Bach jako osoba pobożna podjął się komponowania na każdy tydzień nowych utworów o charakterze religijnym do dwóch głównych kościołów w Lipsku. Praca ta zaowocowała powstaniem wielu wspaniałych utworów, z których gro zachowało się do dziś. Kantyny były wykonywane podczas nabożeństw w każdą niedzielę przez chór alumnów – około szesnastu śpiewaków pod kierunkiem Bacha. Powstały tutaj dwa wielkie dzieła – „Pasja według św. Mateusza” oraz „Magnificat D-dur”. Od roku 1729 szczęście uśmiechnęła się do muzyka. Został on wybrany dyrektorem Collegium 
Musicum, które zostało założone przez Telemanna.
Było to stanowisko o charakterze prestiżowym, potwierdzające lokalny status kompozytora. Po kilku latach jednak stanowisko owo straciło na znaczeniu i Bach z niego zrezygnował. W roku 1733 Johann rozpoczął starania o tytuł nadwornego kompozytora Augusta III Sasa, króla Polski i elektora Saksonii. Zadedykował on władcy „Kyrie” oraz „Glorie”, a także dwie pierwsze części z „Mszy h-moll”. Starania się opłaciły i w roku 1736 Bach otrzymał funkcję kapelmistrza kapeli drezdeńskiej, pozostając nadal w Lipsku. W 1741 roku napisał Wariacje Goldbergowskie, skomponowane dla hrabiego Hemana von Keyserlinga, który był dyplomatą w służbie rosyjskiej oraz miłośnikiem muzyki.
W roku 1747 Bach odwiedził dwór Fryderyka II Wielkiego, króla Prus. Fryderyk II był poetą, filozofem oraz wielkim adoratorem muzyki. Zagrał on jeden 
temat na flecie, do którego Bach miał zaimprowizować fugę. Kompozytor przygotował utwór składający się z fug, kanonów oraz trio sonat, które były oparte na temacie króla. Pod koniec swojego życia udało się Bachowi dokończyć Mszę h-moll , nazwaną Wielką. Te dzieło jest uważane za jedno z największych arcydzieł muzyki chóralnej, jednak nigdy nie zostało wykonane za życia autora. W 1749 roku kompozytorowi pogorszył się wzrok, czego następstwem była zaćma oraz całkowita ślepota. Rok później zdrowie Bacha całkowicie się załamało. Śmierć nadeszła w roku 1750. Wylew krwi do mózgu spowodował paraliż całego ciała. Bacha pochowano w kościele św. Tomasza.
Dodaj komentarz