Chopin wielokrotnie nazywany był innowatorem. Jego sposób nauczania był silnie związany z jego poglądami dotyczącymi stylu oraz technikami gry na fortepianie.
„Dla Chopina, podobnie jak dla większości romantyków, a nawet jeszcze bardziej dla kompozytorów baroku i klasycyzmu z ich pojęciami Affektenlehre i redender Prinzip, muzyka jest językiem”. Chodzi o to, iż Chopin używał dźwięków jako zorganizowanego języka wyrażając przy tym myśli, wrażenia, uczucia. Dowodem na to, iż kompozytor uważał muzykę za język są przeprowadzane przez niego porównania między ztuką oratorską a interpretacją muzyki, między środkami i celami wspólnymi przemowy słownej i muzycznego dyskursu. W obu przypadkach jest przekonanie słuchacza poprzez odpowiednie intonacje oraz akcentowanie tekstów. „Podobnie jak utwór pisany prozą czy wiersz, muzyka składa się z szyku odcinków, ustępów, fraz, okresów i zdań; celem systemu interpunkcji jest zapewnienie właściwej artykulacji, generalnego poczucia kierunku i głównych punktów oddechu; prawa prozodii określają długie i krótkie sylaby, akcentowanie i nieakcentowanie itd”. Fryderyk bardzo dużą wagę przywiązywał do śpiewu. Wręcz żądał od swoich uczniów by słuchali lirycznych artystów. Śpiew dla niego był alfą, a muzyka omegą. „Podstawą całego kształcenia instrumentalnego i im bardziej inspiracją dla gry na fortepianie były modele wokalne, tym bardziej okazywała się ona przekonywająca. Stąd – Chopinowska sztuka przekształcania fortepianu w wybitnego tenora lub primadonnę i tworzenie wrażenia ludzkiego oddechu: stąd ów prymat dawany szerokiemu stylowi cantabile, owemu wielkiemu legato, stąd też owo niepowtarzalne poczucie linii i frazy, pełnia dźwięku, owa wiolonczelowa jakość, którą fortepian nagle potrafi odkryć”.
Chopin poprzez swoje nauczanie otwierał drogę do współczesnej koncepcji nauczania muzyki – dlatego też jest nazywany innowatorem. Odcinał się on od ówczesnych mu poglądów profesorów fortepianu, ale również późniejszej szkole w której nauczanie gry na instrumencie ograniczało się tylko do mechanicznej nauki obsługi instrumentu. Chopin był samoukiem (jeżeli chodzi o nauczenie gry na fortepianie) i nie należał do żadnej szkoły fortepianowej. Jego ideą nie było nauczenie otępiającego mechanicznego powtarzania tych samych ćwiczeń, a koncentrowanie się na słuchaniu , co znalazło swoje odzwierciedlenie w późniejszej grze takich mistrzów jak Leimer i Gieseking. Chopin stawiał na dwa uzupełniające się czynniki – subtelność ucha oraz kontrolę mięśni oraz ich rozluźnianiu. Celem ćwiczeń, które Chopin dawał na pierwszych lekcjach, było uzyskanie maksimum giętkości i doskonalenie wrażliwości słyszenia i uderzenia. Jego nowoczesne poglądy były takie jak jego gra – wyprzedzały pokolenia.
Dodaj komentarz