Fryderyk Chopin jest inspiracją i natchnieniem, a także niedoścignionym wzorem wielu młodych i tych dojrzałych muzyków czy szerzej rozumianych artystów – malarzy, rzeźbiarzy, muzyków współczesnej sceny rozrywkowej. Uniwersalność jego utworów, melodyjność i kunszt kompozytorski sprawiają, że grono wielbicieli jego talentu nie maleje. Jako wyraz wdzięczności i uznania dla geniuszu muzycznego Chopina nadaje się jego imieniem nazwy filharmoniom, szkołom, a także uniwersytetom. W Polsce najstarszą i zarazem największą uczelnią muzyczną jest Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie. 
To jedyna w Polsce szkoła wyższa posiadająca status uniwersytetu przymiotnikowego. Wiąże się to z posiadanymi uprawnieniami do nadawania stopnia doktora nauk humanistycznych w zakresie nauk o sztuce, a także stopnia doktora sztuk muzycznych w pięciu dyscyplinach. Natomiast w dziedzinie dyrygentury, kompozycji i teorii muzyki, instrumentalistyki i wokalistyki ma uprawnienia do nadawania stopnia doktora habilitowanego.
W 1810 roku Józef Elsner i Wojciech Bogusławski założyli Szkołę Główną Muzyki, prekursorkę dzisiejszego Uniwersytetu. Jej historia zaczyna się w 1811 roku, kiedy to w maju tegoż roku Wojciech Bogusławski założył przy Teatrze Narodowym Szkołę Dramatyczną, w której kształcono aktorów tegoż teatru z zakresu śpiewu, tańca i muzyki instrumentalnej. W uczelnie muzyczną przekształcił ją Józef Elsner. W 1921 roku szkoła stała się Instytutem Muzyki i Deklamacji, który był częścią Oddziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. Rok 1826 przyniósł podzielenie Instytutu na dwie instytucje. Jedną z nich była Szkoła Główna Muzyki, która działała w ramach Uniwersytetu Warszawskiego, a drugą była Szkoła Dramatyczna i Śpiewu, która z kolei kształciła na poziomie podstawowym i średnim. Niestety, po nieudanym powstaniu listopadowym w 1831 roku na Polaków spadły okrutne represje władz rosyjskich. Jedna z tych represji dotyczyła Uniwersytetu Warszawskiego, który został zamknięty, a warz z zaprzestaniem jego działalności, zamknięto także Szkołę Główną Muzyki.
Środowisko muzyków i artystów nie chciało jednak zaakceptować braku kształcenia w dziedzinie muzyki, dlatego w 1861 roku z inicjatywy Apolinarego Kątskiego powołano Instytut Muzyczny, który działał na zasadzie kontynuacji Szkoły Głównej Muzyki.
Instytut działał do 1918 roku, a następnie przekształcono go w Konserwatorium Państwowe. II wojna światowa przyniosła kolejne zmiany, a sam Instytut przemianowano na Stsstliche Musikschule in Warschau. Działania wojenne nie oszczędziły pięknego budynku szkoły, mieszczącego się przy ulicy Okólnik 2. Podczas powstania warszawskiego budynek został doszczętnie zniszczony.
Po II wojnie światowej, w roku 1946, szkoła otrzymała nazwę Państwowej Szkoły Muzycznej, a zajęcia odbywały się w pałacykach przy Alejach Ujazdowskich. W talach czterdziestych ubiegłego stulecia szkoła otrzymała status akademicki, co oznaczało, że można było nadawać tytuł magistra sztuki na wszystkich prowadzonych kierunkach studiów. W 1979 roku szkoła otrzymała imię jednego ze swoich uczniów, Fryderyka Chopina i stała się oficjalnie Akademią Muzyczną. W 2008 roku otrzymała swoją obecną nazwę.
Dodaj komentarz