W zeszłym miesiącu skupiliśmy się na opisie podstawowych form muzycznych stosowanych przez Fryderyka Chopina. Były to polonezy, mazurki, walce, ronda oraz wariacje. Dzisiaj skupimy się na pozostałych (mniej znanych) jednak bardzo ważnych formach muzycznych, które stosował ten genialny kompozytor.
Na pierwszy ogień idą etiudy. Fryderyk Chopin z tej formy utworzył dzieła. Stanowiły one zestaw ćwiczeń technicznych dla pianistów (taka jest ich podstawowa funkcja), ale dodatkowo wykroczył poza ich praktyczne zadanie. Nadał im wyjątkową głębię oraz ekspresję. Przykładem jest 12 etiud op. 10: C-dur, a-moll, E-dur, cis-moll, Ges-dur, es-moll, C-dur, F-dur, f-moll, As-dur, Es-dur, c-moll. Preludia to kolejna forma, którą zajmował się kompozytor. Preludiami nazwiemy krótkie utwory obejmujące wszystkie 24 tonacje. Chopin stworzył je na Majorce zimą między rokiem 1838 a 1839. Muzyk grał swoje preludia na koncertach w Londynie oraz Paryżu. Zwykle było ich kilka na samym początku recitalu. W obecnych czas wykonuje się je w całości lub w grupach jako cały cykl kompozycyjny. Prócz 24 preludiów istnieje jeszcze jedno preludium, które jest osobnym utworem – Preludium cis-moll op. 45. Następnie mamy impromptus, a więc utwory mające charakter improwizacyjnej swobody, która za czasów była dość modna. Przykładem jest Fantazja-Impromptu cis-moll op. posth. 66.
Nokturny to forma, która bezpośrednio nawiązuje do gatunku stworzonego przez Johna Fielda – irlandzkiego pianisty, kompozytora i pedagoga. Nokturn oznacza w wolnym tłumaczeniu pieśń nocy. Przykładami są Nokturn e-moll op. posth. lub Nokturn e-moll op. 72 nr.1. Chopin był również twórcą ballad, które były nowym gatunkiem muzyki fortepianowej. Były one typowo romantycznym nurtem o charakterze epickim. Chopin był ich prekursorem ponieważ w muzyce instrumentalnej nie odnotowano do tej pory tej formy muzycznej. Przykładami są Ballada g-moll op. 23, Ballada F-durr op. 38 czy Ballada As-dur op. 47.
Dodaj komentarz