W bogatym dorobku artystycznym Fryderyka Chopina można odnaleźć przeróżne style czy utwory. Polski kompozytor jest autorem także koncertów fortepianowych. Pierwszy z nich to Koncert f-moll op. 21, który powstawał w latach 1829-1830, a wydany został w 1836 roku. Drugi to Koncert e-moll op. 11 skomponowany w roku 1830 i wydany trzy lata później. Używając nazwy Koncertów należy mieć na uwadze, że nadawanie numerów dzieł, czyli opus, nie odbywało się chronologicznie do ich powstania, lecz ich wydania. Zatem Koncert f-moll ma większą liczbę opusową, choć jest wcześniejszy względem Koncertu e-moll.
Znawcy twórczości Fryderyka Chopina określają Koncerty mianem szczytowych dzieł polskiego kompozytora z lat młodości, zanim w listopadzie 1830 roku opuścił Polskę. Trzeba zaznaczyć, iż pracując nad wspomnianymi dziełami Chopin miał około 19-20 lat, zatem są to dzieła dość młodego artysty. Zachwyca więc kunszt oraz dojrzałość kompozycji. 
Oba Koncerty stanowią niekwestionowaną klasykę i zalicza się je do podstawowego kanonu koncertów fortepianowych romantycznych. Są to najsławniejsze koncerty, których styl określany jest jako „brillant”. W latach, kiedy powstawały te utwory, styl ten był bardzo modny. Korzystali z niego tacy słynni kompozytorzy jak Hummel, Weber, Field czy Dobrzyński. Jednak to Kalkbrennerowi Chopin zadedykował Koncert e-moll.
Styl brilliant królował wówczas wśród pianistów, którzy byli wirtuozami klawiszy. Był bardzo brawurowy, błyskotliwy i wymagał wielkich umiejętności technicznych. W swym charakterze miał także skłonność do śpiewnych, sentymentalnych tematów. Chopin rozwinął kilka z tych cech stylu. Warto zaznaczyć, iż polski kompozytor przewyższył swoich zagranicznych kolegów komponując dzieła z większą głębią i oryginalnością. Jego koncerty prezentują osobisty, indywidualny styl. To właśnie w tych dziełach rozwija się i ukazuje słuchaczowi wielki talent kompozytora. Jednak Koncerty są przede wszystkim niezwykle romantyczne, poetyckie i świeże. Możliwe jest, że to właśnie pierwsza miłość Chopina, Konstancja Gładkowska, była inspiracją kompozytora.
Oba koncerty mają trzy części, co odzwierciedla klasyczny wzorzec koncertu. Pierwszą częścią jest część sonatowa, drugą jest część w tempie powolnym. Ostatnia część ma formę ronda i jest utrzymana w tempie szybkim. Rola orkiestry jest ograniczona, sprowadzona do tła dla fortepianowej ornamentyki. Koncert f-moll jest bardziej liryczny, delikatny, a wręcz intymny. Koncert e-moll to dzieło z rozmachem i pianistycznym blaskiem. W tym dziele jest i epicki oddech części pierwszej, romantyczny środek i finałowe rondo nawiązujące do polskiego krakowiaka. Oba Koncerty zostały wykonane publicznie przez kompozytora zaraz po ich napisaniu, w 1830 roku w Teatrze Narodowym w Warszawie.
Dodaj komentarz