Niniejszym artykułem zamykamy cykl informacji na temat twórczości Fryderyka Chopina – romantyka, najwybitniejszego polskiego kompozytora i pianisty. Ten niezwykle wrażliwy człowiek czerpał pełnymi garściami z wzorców wynikających z polskiej muzyki ludowej.
Fryderyk Chopin tworzył mało kojarzone scherzy. Scherza Chopina to punkt zwrotny w historii tego gatunku. Każda scherza ma własny odcień wyrazowy, ale również niespotykaną wcześniej odmianę. Znane scherzy to Scherzo h-moll op. 20 czy Scherzo As-dur op. 47. Jednym z bardziej znany gatunków twórczości chopinowskiej są sonaty. Wszystkie sonaty, które wyszły spod pióra Chopina są formami czteroczęściowymi i formą nawiązują do sonaty klasycznej. Sonaty b-moll i h-moll Fryderyka Chopina wraz z balladami, Fantazją f-moll op. 49 oraz scherzami stanowią grupę utworów, które bez dwóch zadań można nazwać mistrzowskim wykonaniem. Są one najbardziej intensywne w wyrazie, najbardziej rozpoznawalne i kulminacją całego geniuszu kompozytora. Przykładami sonat są Sonata g-moll op. 65 na fortepian i wiolonczelę oraz Sonata b-moll op. 35. Chopin w latach młodzieńczych pisał utwory, które były przeznaczone stricte pod fortepian z towarzystwem orkiestry. Powstawały one w trakcie nauki Chopina oraz bezpośrednio po studiach. Powstały dwa koncerty, które są trzyczęściowe – pozostałe utwory to twórczość oparta na innych gatunkach jak wariacje czy polonezy. Koncerty to Koncert e-moll op. 11 oraz Koncert f-moll op.21. Przykładem innego utworu jest Wariacja B-dur na temat „La ci darem la mano” z opery „Don Juan” Mozarta op. 2.
Innym gatunkiem są pieśni. Powstawały one w sytuacjach towarzyskich i w większości przypadkach były improwizowane na spotkaniach emigracyjnych czy wpisywane do sztambuchów śpiewających kobiet. Pieśni czy piosenki były inspirowane tekstami ówczesnych poetów jak Mickiewicza czy Krasińskiego. Przykładami są następujące utwory: Narzeczony op. 74 nr 15 czy Jakież kwiaty, jakie wianki op. posth. Poza gatunkami, które możemy sklasyfikować w większe grupy Chopin tworzył również inne kompozycje. Przykładem jest Grand duo concertant E-dur op. posth. na temat z opery „Robert Diabeł” Meyerbeera na fortepian i wiolonczelę czy Trois Ecossaises op. 72 : D-dur, G-dur, Des-dur. Istnieją również utwory, których trudno przyznać rangę autentyczności lub powiązać je z osobą kompozytora. Przykładem jest: Wariacja E-dur na temat „Non piu mesta” z opery „Kopciuszek” Rossiniego, na flet i fortepian czy Mazurek D-dur (II wersja).
Dodaj komentarz